Het onder ogen zien
Toen ik de draad niet meer door mijn naald kreeg moest ik aan een leesbril.
Vakmanschap
Ik hou van een persoonlijke benadering en ik had mijn opticien al jaren geleden zorgvuldig uitgezocht. Een week voor zijn overlijden had ik mijn nieuwe leesbril nog bij hem opgehaald. Ik zie ons nog staan, bril op, bril af, net zo lang dat hij goed zat. Nu had ik zijn schoondochter aan de lijn. Mijn mond viel een stukje open, ook ik was enorm geschrokken van dit verdrietige bericht.
Rollen omgedraaid
Tijdens de laatste verzorging was ik mij bewust van het feit dat we beide in een beroepsgroep zitten waarbij we persoonlijke zorg verlenen. Dat we dicht bij de mensen staan, een band opbouwen en beroepsmatig dus ook aan mensen mogen zitten. En nu zorgde ik voor hem, wassen, scheren, beetje crème erop, net zolang dat ik tevreden was.
Zijn tweede huis
Hoe kon het ook anders. Op de plek waar hij al die jaren zijn passie had uitgeoefend, in zijn brillenzaak, kon er afscheid genomen worden. Kleinkinderen hadden knutselwerkjes gemaakt en bij hem neergelegd. Een neef zong live zijn lievelingsnummer en uiteindelijk droegen vele sterke handen hem naar de rouwauto.
Onze creatieve inbreng bij deze uitvaart
Michèle heeft katoenen linten gekocht en kralen in de vorm van een oog. Alle kleinkinderen kregen op de uitvaartdag een zakje met hierin een eigen lint met aan het uiteinde een kraal. De kleinkinderen mochten de linten versieren.
Deze mooi versierde linten werden tijdens het afscheid in de winkel in de handen van opa gelegd. Vlak voor vertrek hebben de kleinkinderen met wat hulp van papa of mama hun lint mogen afknippen.
Het idee voor de rouwkaart is van Max. De bekende oogmeting-cirkels zijn op een grafische manier uitgewerkt op de voorzijde van de kaart.
