Zelf de regie houden
Hij was opgegeven. Alles was geregeld, hij was al gestopt met eten. Het was een kwestie van dagen.
Aandacht doet leven
Dat pakte anders uit want het hospice was als een warm bad. Gelegen in hartje Amsterdam dichtbij het Vondelpark, was het fijn vertoeven. Als vrijgezelle man, bijna blind leefde hij een vrij teruggetrokken leven. Hier bloeide hij helemaal op.
Stiekem aan het ijs
Tot ieders verbazing werd zijn verblijf maar verlengd en verlengd. Een paar dagen werden weken en uiteindelijk heeft hij er drie maanden gezeten. Het werd een heerlijke lange zomer. Hoe dat toch kon zonder eten was natuurlijk een groot raadsel? Later wisten verzorgers de familie te vertellen dat medebewoners hem geregeld zagen genieten van een ijsje.
Eigenzinnig
Het afscheid was geheel volgens zijn eigen duidelijke instructies. Hij wilde geen kleding aan maar in zijn eigen linnen doeken gewikkeld worden. Een boottocht, één muziekstuk, een rieten mand en een veldboeket. En zo geschiedde, de boottocht voerde door zijn geliefde Amsterdam. Een route onder prachtige bruggen voerde ons over de Amstel naar Zorgvlied. Als bouwkundige had hij de makers van elk beeldhouwwerk op de Amsterdamse bruggen kunnen benoemen.
Onze creatieve inbreng bij deze uitvaart
Deze familie heeft contact gezocht met ons voor het overlijden. In dit soort gesprekken leren wij niet alleen de familie kennen maar ook de persoon die komt te overlijden. Zo vertelde z’n zus dat hij zich in de loop der jaren een heel eigen handschrift had aangemeten. Dit hebben wij gebruikt in de rouwkaart. Max heeft van een handgeschreven brief bruikbare letters gescand en in Photoshop zijn naam samengesteld. Aan de binnenzijde van de rouwkaart herkende iedereen zijn handschrift terwijl zijn naam niet door hemzelf geschreven was.
