Een zoete herinnering
Zij hield van zoet, haar vrienden van haar. Overladen met zoete herinneringen verliet de familie de aula.
Verwachtingsvol
Toen ik de kamer binnen stapte, zag ik een moeder met twee jongvolwassenen aan weerszijden van haar bed. De dochter had mij gebeld, voor een voorgesprek in het ziekenhuis. Nu zat ik daar luisterend naar hun verhaal. Het was lente, buiten scheen de zon en het gesprek was luchtig.
Geliefd
Een afscheid in de grote aula want er zullen veel vrienden komen. Ik wil gecremeerd worden zegt ze, ‘maar wat ik altijd zo jammer vind is dat iedereen bloemen meeneemt. Je leest wel eens op de rouwkaart geen bloemen maar dat vind ik ook zo hard klinken. Mijn vrienden nemen altijd iets lekkers voor mij mee, daar ben ik dol op’. Ik laat dit even tot mij doordringen. Ik begrijp haar goed maar tegelijkertijd is een gebaar, in welke vorm dan ook, zo troostend voor haar kinderen.
Na een tijdje heb ik een idee. Als wij nu eens met de rouwkaart een los kaartje meezenden, met de vraag hierop een herinnering te schrijven. Wanneer iedereen dit kaartje aan een snoepje bindt en meeneemt naar het afscheid, dan zal zij worden omringt met deze zoete herinneringen. Deze kaartjes zullen later worden gelezen, bewaard en gekoesterd. Het was een schot in de roos, zo passend bij haar. En wat waren haar vrienden in de weer geweest. Hele bouwwerken van snoep zijn er gemaakt en vele zoete herinneringen zijn opgeschreven.
Onze creatieve inbreng bij deze uitvaart
Tijdens onze eerste kennismaking ontstond al het idee om de genodigden in plaats van bloemen iets van snoep te laten meebrengen. Gelijktijdig met het ontwerpen van de rouwkaart hebben we een apart kaartje ontworpen die meegestuurd werd in de rouwkaart. Dit soort ideeën vergen een goede voorbereiding en doordat Michèle de familie al eerder had ontmoet kunnen wij dit in alle rust uitwerken.
