In hoeken en bochten
In hoeken en bochten
Eigenlijk de eerste keer dat onze familie een zeer dierbaar iemand verlies… een heftige en emotionele gebeurtenis, iets wat ik (tegen beter weten in) hoop nooit meer mee te hoeven maken maar zo loopt het leven nu eenmaal. De crematie van mijn vader is op een fijne en respectvolle manier gegaan. Mijn vader heeft wel eens gezegd; zet mij maar bij de boom… grapjas denk ik nu. Maar mijn vader zou mijn vader niet zijn geweest als hij op een bijzondere manier afscheid zou nemen. Na thuis opgebaard te hebben gelegen, waarbij mijn broer en ik én mijn moeder de wake hebben gedaan, brak de dag van de crematie aan. Mijn ouders wonen in Amsterdam-centrum in een woning met hoeken en rare bochten in de gang. Dat ging een probleem worden. Uiteindelijk is de kist door het schuifraam naar buiten gedragen. En weet je, daar kijk ik met zo’n goed gevoel op terug. Dat paste eigenlijk wel weer bij ‘Bobbie’, iets waar ik met een absoluut goed gevoel op terugkijk. Het was een respectvolle (en kun je zeggen fijne?) uitvaart waar genoeg ruimte was voor een glimlach en een traan. Dit alles is achter de schermen op een professionele, fijne, warme en meevoelende manier door Michelle en Max geregeld. Ze waren er, maar ook eigenlijk niet. Wat ik daarmee bedoel is dat zij op de achtergrond aanwezig waren en alle noodzakelijk touwtjes uit handen namen, zodat wij konden beginnen met het rouwproces. We hopen allemaal gezond oud te worden en op een waardige manier heen te gaan, maar dat weten we niet (en dat is maar goed ook). Wanneer het moment komt dan weet ik Michelle en Max te vinden, twee fijne en gevoelige mensen die hun vak verstaan. Nogmaals bedankt.
