Mijn moeder werkt met zombies

Dat was het antwoord van mijn vierjarige dochter toen haar gevraagd werd wat voor werk haar moeder deed. Tja, dan heb je wel even alle aandacht in je klas. Niet zo gek dat de juf even ging checken bij mama wat dochterlief daar nu mee bedoelde. Inmiddels drukt mijn dochter zich niet meer zo plastisch uit.
Maar niet alleen bij kinderen spreekt de dood tot de verbeelding. Ook volwassenen hangen aan mijn lippen als het onderwerp voorbij komt, tijdens verjaardagsfeestjes of in de sportkantine. Programma’s als Six Feet Under maken van iedereen een kenner. En toch wordt de dood weggestopt en heeft het niet de vanzelfsprekendheid van een geboorte. Twee zekerheden in ons leven, waar we allemaal mee te maken hebben gehad én krijgen.

Geboorte is een blije gebeurtenis en dood gaan niet. Daarom is reclame maken voor babyspullen veel meer geaccepteerd dan voor uitvaarten en daar heb ik ook alle begrip voor. Maar hypocriet is het soms wel. Er zijn namelijk heel veel locaties waar je bij leven meer dan welkom bent maar eenmaal dood, helaas niet meer.
De redenatie, wanneer er in de ruimte een uitvaartkist heeft gestaan, de ruimte niet meer verhuurd kan worden voor bruiloften en vergaderingen.
Ik denk niet dat dit de echte reden is. Neem nu eens een kerkgebouw als voorbeeld, hier wordt stil gestaan bij alle facetten van het leven: geboorte, doop, communie, huwelijk én de uitvaart. In kerken wordt getrouwd en gerouwd en dat weten aankomende bruidsparen ook. Voor hen is dat dus helemaal geen probleem.